Co jeśli moje dziecko nie potrafi przegrywać?

Ryzyko przegranej lub sama przegrana prowadzi u twojego dziecka do wybuchu emocjonalnego, dramy, afery, gniewnego szału i rozpaczy. Większość rodziców woli unikać takich scen rodem z egzorcyzmów.

Jak zazwyczaj radzą sobie rodzice?

• unikają wszelkiej rywalizacji (jednak dziecko zazwyczaj samo do niej dąży np. kto pierwszy do drzwi!);

• robią wszystko, żeby dziecko zawsze wygrywało;

• tłumaczą dziecku, że przegrywanie też jest fajne i powinno się pogratulować wygranemu;

• dążą do jak najszybszego wyciszenia „negatywnych” emocji;

Czy słusznie? Hmm, zastanówcie się sami...

Czy zaburzenia SI mogą powodować, że twoje dziecko gorzej znosi niepowodzenia? Mogą.

Dziecko, które ma deficyty sensomotoryczne z trudem opanowuje niektóre umiejętności. Nauce nowych czynności towarzyszy „przeciążenie mózgu” (trudniejsze przetwarzanie informacji niż u dziecka bez zaburzeń SI). Niepowodzenia, porażki są frustrujące szczególnie, gdy ktoś inny w tym czasie triumfuje. Dziecku często „nie wychodzi”, dzięki czemu, próbuje dążyć do sukcesu na każdym kroku. Niestety zaczyna to jednak przybierać ciężką do zniesienia formę. W deficytach SI pomoże specjalista, ale co robić, jeśli te problemy są zmorą dnia codziennego?

Zmień strategię!

Co pomoże?

• Położenie nacisku na proces, na radość interakcji, na to, że rywalizacja daje motywację i siłę (poprzez własne zachowanie, modelowanie);

• Komentowanie (jak rozemocjonowany komentator sportowy), opisywanie towarzyszących emocji (chciałem strzelić mu gola, ale on w ostatniej chwili zablokował mój strzał, co za zawód, ależ jestem wściekły, taki piękny gol mógł być, już się cieszyłem....itd);

• Ekspresyjne pokazywanie własnych emocji (całej gamy) – w końcu dziecko będzie się z nimi spotykało poza domem, warto je na to przygotować. Dziecko może te emocje obserwować w starciu z kimś innym (najlepiej dobrze udawane, a następnie rozładowane śmiechem);

• Bardzo ważne – rodzice powinni okazywać radość z triumfu, ale...kiedy emocje opadną należy zawsze powiedzieć dziecku – cieszyłem się, bo trudno było z tobą wygrać (kto triumfuje, gdy wygrana przyszła zbyt łatwo?).

Na zdrowy rozsądek

Porażce towarzyszą silne emocje. Emocje należy doświadczać. Emocje należy oswajać. Emocje z czasem stają się bardziej zrozumiałe. Rozumiane emocje stają się przydatne.

Nie wygaszać. Konfrontować. Rozwijać.

Masz inne zdanie? Podziel się nim w komentarzu.

PS

Nie zapominajmy też o przyczynach „pozasensorycznych” w tym czynnikach wychowawczych, predyspozycji charakterologicznych, trudności z interocepcją (w tym np. świadomością i analizą stanu emocjonalnego). Tu może być potrzebne wsparcie psychologiczne.