Dasz się panu zbadać? …...............No chodź się zbadamy.
Chcesz się pobawić?....................... Zobacz jakie to fajne. Nie chcesz? Może jednak?
Umyjemy rączki? …........................Na pewno? Ale muszą być czyste, no daj, umyjemy.
Zrobisz pani papa? ….....................No zrób papa!
Pójdziesz z mamą do sklepu? …......Chodźmy, przecież nie mam cię z kim zostawić.
Najpierw zadajesz pytanie (obciążasz wyborem), a wysoko wrażliwe zazwyczaj obronnie odmówi.
Potem zaczynasz namawiać i stwarzasz sytuację, w której dziecko jeszcze bardziej się broni/odmawia.
Dlaczego ? – bo nie respektujesz wyboru i wytwarzasz presję.
Jeśli „wygrasz”, dziecko da się namówić do czynności, wbrew sobie, motywowanych zewnętrznie. Niezbyt dobra strategia na życie. Zastanów się nad tym.
Wyobraź dobie co „myśli,/czuje” dziecko:
Dasz się panu zbadać?
No jasne, że nie! Obcy facet ma coś mi robić?! W życiu!
No chodź się zbadamy.
Ale ja nie chcę!
Przegrana sprawa.
Jak w takim razie mówić?
Jeśli nie ma wyboru, to go nie dawaj (np. dziecko musi zostać zbadane). Stwórz jednak najbezpieczniejszą z możliwych sytuacji. Uprzedź dokładnie co się będzie działo, ile będzie trwała dana czynność (np. odliczaj ją). Wesprzyj dziecko dotykiem i swoim spokojem.
W każdej innej sytuacji:
Po pierwsze - dziecko powinno mieć możliwość bezpiecznego obserwowania – bez presji, namawiania. Bezpieczne obserwowanie rodzi wewnętrzną motywację. Im więcej obserwuje, tym większa szansa, że będzie chciało czegoś doświadczyć.
Po drugie - musi dostać informację – Jeśli będziesz chciało dołączyć/też to robić to możesz/daj znać itp.
Po trzecie – rzetelna informacja o możliwych wrażeniach, trudnościach, o tym co czeka, jeśli spróbuje coś robić. np.
To nie jest takie łatwe, jak może się wydawać – mi zajęło godzinę, żeby się nauczyć.
Musiałam się przyzwyczaić, bo na początku to nie było przyjemne.
Po czwarte - rozwijaj wiedzę, tłumacz, ale nie namawiaj. Niech samo dojdzie do wniosków.
Nie zapominaj o modelowaniu :)
Comments